حركات رزمي ووشو به دو دسته ي سنتي و مسابقاتي تقسيم ميشود .

 

حركات سنتي باز خود به دها سبك تقسيم ميشود ازجمله سبك هاي حيواني

 

كه شما ناظر آن ها در برخي فيلم هاي چيني هستيد مانند  عقاب ببر اژدها ميمون  ملخ و...  

 

كه اين سبك ها به دليل كم بودن استاد هاي خوب وسختي بيش از اندازه ي آن ها

 

در ايران رواج زيادي ندارند اما قسمت مسابقاتي كه بيشترين

 

رواج را بعد از چين وروسيه در ايران دارد شامل دو بخش ساندا وتالو مي شود

 

كه مسابقات اين ها در رده هاي سني نونهالان نوجوانان ،

 

جوانان و بزرگسالان در كشور برگزار  مي شود.

 

در بخش ساندا شما مي توانيد يك مبارز حرفه اي شويد

 

وحتي به مسابقات جهاني نيز راه پيدا كنيد مانند حسين اجاقي

 

اما در بخش تالو كه من خودم هم در اين بخش كار مي كنم

 

اطلاعاتي بيشتر دارم كه در اختيار شما قرار ميدهم .

 

در تالو ابتدا  شما بايد توانايي هايي از جمله انعطاف بالا ،

 

چابكي ، قدرت و بدني مقاوم داشته باشيد .

 

در اين بخش به شما حركاتي نمايشي بر اساس سن و قابليت هاي بدني شما آموزش داده مي شود.

 

تكنيك هايي كه در اين بخش مشهود اند عبارت اند از :

 

تكنيک دست ، تكنيک شمشير ، تكنيک نيزه و تكنيک چوب

 

كه هر كدام نيز شامل چندين فرم  ميشوند.

 

در ووشو شما ميتوانيد شمشير هايي از جمله دائو (شمشيري شبيه شمشير دزدان درياي)

 

نن دائو (شمشيري شبيه ساتور) وجين (شمشيري باريك با دو لبه ي بران ) ببينيد .

 

همچنين داراي دونوع چوب كه اولي آن گون (چوبي سبك و هم اندازهي شخصي است

 

كه با آن كار مي كند وبراي سبك هاي شمالي است) ونن گون

 

( چوبي سنگين تر از گون هم اندازهي شخصي است كه با آن كار مي كند وبراي سبك هاي جنوبي است )

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

(تفاوت سبك های شمالی وجنوبی)

 

در چين دو سبك رواج دارد سبك هاي شمال چين وجنوب چين.سبك هاي شمالي داراي حركاتي نرم سريع وبرق آسا وبا حركات نمايشي وپرشي زياد است كه انعطاف بدني زيادي را مي طلبد.اما سبك هاي جنوبي داراي حركات سخت سريع وقدرتي اند كه اين سبك ها عضلاتي پر قدرت مخواهد.

 

 

 

(تاریخچه ی ووشو)

 

 

 

قدمت ووشو در کشور چین به زمان های بسیار دور که اولین صورت های اجتماعات بشری در جوامع اولیه بوجود آمدند، باز می گردد. در آن زمان به منظور حفظ سلامتی، درمان بیماری ها، افزایش بنیه جسمانی و طول عمر و تعلیم مهارت های نظامی به افراد جامعه، حرکاتی ابداع گردید که بسط و گسترش آن در طول دوره های مختلف به ورزش ووشوی امروزی بدل شده است.

 

در حدود پنج قرن پیش از میلاد، یک راهب هندی به نام "بود هیدهارما" که با نام های "تامو" و "داروما تائیشی" هم از او یاد می شود، به قصد اشاعه تعلیمات مذهبی از هند راهی چین شد و در معبدی به نام شائولین به تعلیم و تربیت راهبان آن پرداخت. تعالیم وی شامل مجموعه ای از تمرین های پرهیزگاری و قواعد خشک انضباطی بود که به واسطه وضعیت جسمانی ضعیف، پیروان او طاقت تحمل آموزش های وی را نداشته و بتدریج دچار ضعف و بی حالی می شدند. از این رو تامو حرکاتی را برای تقویت بنیه جسمانی شاگردان خود ابداع نمود که به "18 حرکت دست لوهان" معروف شد. این حرکات بتدریج گسترش یافته و پایه و اساس سبک های ووشو را تشکیل دادند.

 

در طی قرون 14 تا 16 میلادی چهره های برجسته ای از ورزش های رزمی در معبد شائولین گرد هم آمدند و سبک های اصلی ووشو را به تقلید از حرکات حیواناتی چون پلنگ، درنا، مار، ببر و اژدها به وجود آوردند. لیکن امپراتور وقت که بتدریج از فعالیت های ساکنان این معبد دچار ترس و نگرانی شده و معبد را تهدیدی برای حکومت خود می دید، فرمان انهدام و به آتش کشیدن معبد شائولین را صادر کرد. در لشکرکشی امپراتور برای انهدام معبد، فقط تعداد اندکی از افراد توانستند از مهلکه جان سالم به دربرند. این واقعه تلخ موجب انتشار و اشاعه ورزش های رزمی معبد شائولین که تا آن زمان محفوظ و مخفی مانده بود به سایر نقاط کشور چین گردید. هر چند امپراتوران برخی از سلسله های حاکم بر چین تمرین های ورزش های رزمی را خطری برای حکومت خود قلمداد نموده و انجام آن را ممنوع اعلام کرده بودند ولی امپراتورانی هم بودند که به علت علاقمندی به این تمرین ها موجبات ترویج آن را فراهم کردند.

 

 

 

 

 

در دوران سلسله های شانگ (shang) و ژو (zhou) حرکاتی از ووشو بوجود آمد

 

که برای آموزش سربازان استفاده می شد و همه ساله در پاییز و بهار مسابقه های خاصی

 

به نام جیائو برای انتخاب سربازان نمونه و اعطای عناوین افتخاری برگزار می شد.

 

 

با ایجاد کاربرد نظامی برای ووشو، رفته رفته حرکات رزمی با شمشیر، نیزه و چوب بوجود آمد.

 

ظهور گروههای نمایش خیابانی به نام لوکی (Luqi) که از طریق نمایش

 

حرکات رزمی امرار معاش می کردند، خود باعث گسترش بیشتر ووشو گردید.

 

دوران سلطنت سلسله های کینگ (Qing) و مینگ (Ming) را می توان عصر شکوفایی ووشو به شمار آورد.

 

 

در طی سال های 1912 تا 1949 سازمان های بسیاری در چین برای ووشو تشکیل شدند

 

مثل انجمن هنرمندان رزمی و انجمن تربیت بدنی و ... که در گسترش ووشو نقش مهمی را ایفا کردند.

 

 

در سال 1956 انجمن ووشوی چین در پکن تشکیل شد که با اشاعه حرکاتی

 

چون فرم ساده شده تای چی چوان، چانگ چوان، حرکت شمشیر پهن و باریک، نیزه و چوب

 

در سطوح مبتدی، متوسط و عالی در بهبود همگانی شدن ورزش ووشو کمک شایانی کرد.

 

در سال 1958 نخستین پیش نویس قوانین مسابقه های ووشوتوسط کمیسیون ورزش

 

و تربیت بدنی ایالتی گردآوری و تنظیم شد.

 

با راهنمایی های همین کمیسیون و انجمن ووشوی چین، انجمن ها، اتحادیه ها، مدارس ووشو،

 

انجمن های تحقیقاتی، تیم های آماتوری و حرفه ای در مراکز آموزشی، محلات، شهرها و ایالات تشکیل شدند

 

که شبکه عظیمی از فعالیت های جمعی ووشو را به وجود آوردند.

 

تیم ها و انجمن های ووشو در برخی از کالج ها و دانشگاه ها تشکیل شدند

 

و در برخی از موسسه های تربیت بدنی، رشته تحخصصی ووشو در مقطع لیسانس و فوق لیسانس دایر گردید.

 

 

در سال 1984 درجه استادی ووشو توسط مجلس ایالتی تعیین شد.

 

با تصویب دولت چین در سال 1986 انستیتو تحقیقات ووشوی چین تشکیل

 

و به عنوان عالی ترین مرجع هدایت تحقیقات فنی و آکادمیک در زمینه ووشو را برعهده گرفت.

 

دولت چین با برپایی تورنمنت ها متعدد بین المللی، ورزش سنتی خود را هر چه بیشتر به جهانیان معرفی کرد

 

و در سال 1987 با تشکیل فدراسیون آسیایی ووشو (WFA)،

 

نخستین دوره مسابقه های آسیایی ووشو در یوکوهاما ژاپن برگزار شد.

 

دومین دوره مسابقه های آسیایی ووشو در سال 1989 در هنگ کنگ برگزار شد

 

و در سال 1990 این ورزش در برنامه بازی های آسیایی قرار گرفت.

 

با تاسیس فدراسیون جهانی ووشو (IWUF) اولین دوره مسابقه های جهانی این ورزش در سال 1991 برگزار شد.

 

 

 

                                         

 

یک هنر رزمی چینی است  از سبک های کونگ فوی شمال چین معروف

 

به چانگ چوان و از منابع مهم ورزش مدرن ووشو به شمار میرود.

 

از ویژگی های چاچوان کونگ فو ؛ رقص پای سریع، تغییر جهت های ناگهانی ،

 

و درنگ های کوتاه در یک وضعیت ثابت برای فریفتن و غافل گیر کردن حریف

 

و هم چنین پرش ها و جهش های ناگهانی است.

 

در این سبک از فنون مستقیم به همراه حرکت های مدور و هم چنین ضربان لگد ،

 

ضربات جارویی و فنون پرتابی استفاده میشود.

 

چاچوان ارتباط نزدیکی با قوم هوئی یا مسلمانان چین دارد

 

و به نوعی هنر رزمی مسلمانان چین به شمار میرود.

 

بنیانگذار این سبک یک مسلمان اهل استان ژین جیانگ

 

در سده ی شانزدهم میلادی به نام  «چا شانگ میر»  (چامیر یا جمیل) است.

 

بر اساس روایت های اساطیری وی در جریان لشکرکشی یکی از پادشاهان دودمان مینگ

 

به سواحل شرق چین برای سرکوب دزدان دریایی ژاپنی مریض شد

 

و ناچار در میان مردم محلی روستای گوان ژیان در استان شاندونگ باقی ماند.

 

وی پس از بهبود برای تشکر هنر های رزمی را به افراد محلی آموخت.

 

پس از مرگ او هنر رزمی وی چاچوان (مشت چا) نام گرفت و جانشینش «شالیانگ»

 

این سبک را در میان مسلمانان چین رواج داد.

 

پس از او «ژانگ جیوی» (1932-1848) و شاگردش «چانگ ژن فانگ» (1898-1979)

 

استاد بیشتر اساتید معاصر چاجوان از جمله «ژانگ ون چوان» از بنیانگذاران ووشو

 

و نائب رئیس اتحادیه ووشو چین - از مهمترین استادان این سبک – به شمار میروند.

 

چاچوان فرم ها (کاتاها) ی متعددی دارد که فرم های تان تویی و چاچوان از مهم ترین آن ها هستند.

 

از آن جا که تکنیک های سیستم چانگ چوان و بخصوص چاچوان برای تازه کاران بسیار دشوار است،

 

یادگیری فرم تان تویی که بنا بر روایتی توسط «چامیر» ابداع شده برای یادگیری اصول این سبک مفید

 

است. به همین جهت برخی سبک های دیگر شائولین چوان نیز از آن استفاده میکنند.

 

 

تان تویی به معنای «پاهای جهنده» همان طور که از نام آن پیداست

 

بیشتر توسط ضربات پا انجام میشود ، هرچند که ضربات مشت ،

 

فنون قفل مفصل و پرتابی نیز در آن وجود دارد.

 

 

این فرم از 10 خط جدا تشکیل میشود که هم میتوان هریک را به صورت

 

جداگانه تمرین کرد و یا تمام فرم را به صورت یک جا اجرا کرد.

 

 

 

 

 

 

 

در واقع شما در ووشو هر بار که به کلاس وارد یا از آن خارج میشوید

و رو به کلاس ادای احترام میکنید و یا هر بار که به استاد یا هنر جویان سلام میکنید

و خلاصه هر بار که در ووشو از احترام استفاده میکنید در واقع یک قاعده ی اخلاقی

را به خود و دیگران یاد آور میشوید .

بله! هنر رزمی بدون اخلاق چیزی نیست و روح هنر رزمی آمیخته به اخلاق است

و اخلاق نقش انکار ناپذیری در هنر های رزمی دارد و ازاین نظر

ووشو که مادر هنر های رزمی نیز محسوب میگردد می بایست از بقیه سر آمد باشد.

استادم میگوید احترام در ووشو (دست مشت شده ای که دست باز جلوی آن را گرفته است)

یاد آور این نکته ی اخلاقی است که جواب بدی را نمی بایست با بدی داد ،

همان قاعده ای که انبیا و اولیای خدا (صلوات الله علیهم اجمعین) رعایت می کرده اند

و در دین مبین اسلام نیز سفارش فراوانی بر آن شده است.

دست مشت شده نماد زور گویی،  بدی ، استفاده ی نابجا از قدرت و در یک کلام خشونت است

و دست باز نیز نماد مهربانی ، بخشش ، صبر و در کل عطوفت میباشد.

اگر کسی به شما بدی کرد (مشت) شما با عطوفت (دست باز) به او جواب دهید.

و این همان قاعده ای است که هر بار ووشو کاران در هنگام احترام

و سلام به یکدیگر یاد آوری میکنند.

پس ووشوکاران گرامی ، هر بار که از احترام ووشو استفاده میکنید این قاعده

را به خاطر بیاورید که جواب بدی خوبی و عطوفت است ونه بدی و خشونت. 

به آن امید که  همه ی رزمی کاران یه زینت اخلاق حسنه نیز آراسته گردند.